ස්වයං වින්දනයයි බ්ලොග් ලිවිල්ලයි

අතින් සන්තෝසයක් ගන්න එකට කියන්නෙ ස්වයං වින්දනේ කියල පුලස්ති දැනගත්තෙ ඕලෙවල් කොරන කාලෙ.

සොයං වින්දනේ නියම ටොපික් එක.පුලස්ති දන්න තරමින් සීයෙට අනූඅටක් කොල්ලො අතේ තියෙන රසේ දන්නව.හිතේ හැටියට අතේ රසය ගන්න අය පොතේ පතේ දැනුම දෙන්න ඉස්සෙල්ල එක්ස්පීරියන්ස් වලින්ම තමයි මේ ගැන ඉගෙන ගන්නෙ.ගොඩක් වෙලාවට අහම්බෙන්.සිස්න බටය නිකම් අතපත ගගා ඉන්න කොට හෝස් එකෙන් වතුර විදින්න වගේ සුක්රානු පිට වෙන හින්ද පලවෙනි එක්ස්පීරියන්ස් එකෙන්ම බය වෙන සීන් එක ගොඩක් කොල්ලාස්ලාට පොදු සිද්දියක්.

නව යවුවන කාලෙ ජීවිතේ කොම්ප්ලිට් කොරන වියුහය තමයි සොයං වින්දනේ.කාමර වල දොරවල් අගුලු දාගෙන,තමන් කැමති මොකක් හරි රූපයක් දිහා බලාගෙන නැත්තං හිතෙං මවාගෙන මේ කරන වැඩේ තවුතිසා දිව්ය ලෝකයට සෙට් වුනා වගේ වැඩක්.සුරාන්තය තරම් එක්ස්ට්රීම් අවස්ථාවක් වෙනත් නැහැ.අපි එතකොට ඉන්නෙ මේ ලෝකෙ නෙමේ.අපි හිතින් මවා ගත්ත වෙනම ලෝකෙක.ජීවිතේට තොල් සූප්පු කොරන්න අතින් අල්ලන්න ලගට යන්න චාන්ස් එකක් නොලැබෙන නිලියක් ගායිකාවක් එක්ක තනිවෙන මොහොත මාර පැන්ටසියක්.

දැන් අයිඩියා එකක් නං අපිට වචන වලින් කියන්න ඇහැකි.

"මම ගෙදර යමි"

"මම නාන්න යමි"

"මම කොන්ඩෙ කහමි"

මේ වගේ "අදහස්" ඕනෙ තරං වචනෙට නගන්න ඇහැකි.ඒත් සොයං වින්දනේ එක්ස්ට්රීම් වෙන අවස්ථාවෙ සරීර‍යට දැනෙන "හැගීම" වචනෙට නගල විස්තර කරන්න පුලුවන්ද?

පුලුවන් කෙනෙක් ඉන්නව නං අත උස්සන්න.පුලාට නං බැහැ.අදහස් සහ හැගීම් අතර වෙනස තමයි ඕක.

සොයං වින්දනෙං නවයවුවන වයසෙ බුවෙක් එක්ස්පෙක්ට් කොරන්නෙ මොකක්ද?හීන ලෝකයක් මවාගෙන සතුටු වෙන්න.තමන්ගෙ තෘප්තිය සම්පූර්න කොරගන්න.තමං කැමති නිලිය,ගායිකාව,අල්ලපු ගෙදරක ඉන්න තරුන ගෑනු ලමය ( සමහර විට වයසක ගැහැනු ලමයා වෙන්නත් ඇහැකි ) එහෙම නැත්තං ඉස්කෝලෙක උගන්නන ගුරුවරියක් වගේ ඇත්ත ලෝකෙදි තමන්ට ස්පර්ස කොරන්න නොලැබෙන කෙනෙක් එක්ක පරිකල්පනය කොරපු ලෝකෙක සෙට් වෙලා ජීවිතේ සම්පූර්න කොරගන්න.ජිවිතේ තියෙන හිස්කම වහගන්න.මේක තමයි සොයං වින්දනේ යට තියන හරය.

පුලස්ති‍ගෙ තර්කෙ මේකයි.අපි කොරන අනිත් ගොඩක් දේවලුත් ඒ වගේ.

සයිබර් අවකාසෙ අපි බොලොග් අටවගන්නෙ ඇයි?අමුතු අමුතු නං දාගෙන වැඩ කිඩ පෙන්නන්නෙ ඇයි?

ලේසිම ආන්ස්වර් එක තමයි "කෙනෙක්"වෙන්න.

ඇත්ත ජිවිතෙන් නොලැබෙන ආතල් එකක් ගන්න.ජීවිතේ පූර්න කොරගන්න.

තමුන් කියන දේ කවුරු හරි එකෙක් අහගෙන ඉන්නවට කවුරු කවුරුත් ආසයි.

නිකමෙක් විදිහට ඉන්නවට වැඩිය කෙනෙක් වෙන්න කවුරු කවුරුත් ආසයි.

මුස්ලිම්කාරයොන්ට බඩ යන්න වචන ‍වලින් කෙලියම තමන්ට තෘප්තියක් ලැබෙනව කියල පෙරමුනෙ රාල හිතනව.ඇත්ත ‍ලෝකෙදි ගන්න බැරි ආතල් එක සයිබර් අවකාසෙ මනක්කල්පිත කලු ජූලි හදාගෙන පිටියෙ අප්පු ගන්නව.දෙමලට කුනු කතා කියල කසාපබ්බත බොස් වින්දනයක් ගද්දි තමන් රට බේර ගන්න ඉන්න වීරයා කියල හිතෙන් හිතාගෙන මිගාර දොස්තර බොස් වෙනම ෆන් එකක් ගන්නව.

ඒ ඉවුර වගෙම මේ ඉවුරත් එහෙමයි.

හතර අතේ තියෙන සබ්බ සකලමනාවටම පන්න පන්න ගහල ටැබූ තමන්ගෙ මනස තාප්තිමත් කොරගන්නව.මහින්ද රාජපක්ස කියන හතුරාව පතුරු ගහල ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් තමන් භූමිකාවක් රගපෑව කියල බියොන්ඩ් ප්‍රේම් වගේ ඈයො සන්තෝස වෙනව.දනපති ක්‍රමේට ලිපියක් ලියල කිංඩි කොරල විප්ලවේට තමුන් සේවයක් කොරා කියල ඩබ්ලියු ත්‍රී ලංකා  වගේ බුවාල මානසිකව සන්තෝස වෙනව.ෆන් එකක් ගන්නව.

තාක්සන ලිපි ලියන සමහර ඈයො කොහෙන් හරි කොපි පේස්ට් කොරගෙන ලිපියක් දාල ට්‍රයක් දෙන්නෙ පොරක් වෙන්න.ආගමික බොලොග් ලියන ඈ‍යො තමන් ලෝකයට දහම් පනිවිඩයක් දීල විසාල සේවයක් කොරා කියල තනියම සන්තෝසයක් ගන්නව.කාටවත් කරදරයක් හිරිහැරයක් නැතිව දොර වහගෙන තම තමන්නෙ මනෝ ලෝකවල "රජ" වෙනව.

එතකොට පුලස්ති කොරන්නෙ මොකක්ද?

රාජපක්ස ලොක්කව දිරවන්නෙ නැති හින්ද පුලස්ති උන්නැහෙට හතර අතේ කෙලිනව.ඇත්ත ලෝකෙදි රජතුමාව මූනට මාට්ටු උනොත් පුලා මොනව කරයිද?අනෙ අම්මෝ මොනව වෙයිද අයි ඩෝන්ට් නෝ වයි.රියැලිටි එකේදි කොරන්න බැරි දේවල් අපි අන්තර්ජාල අවකාසෙ කියන පැන්ටසි එක ඇතුලෙ වීරයො වගෙ කොරනව.ඒකෙන් සුරාන්තයට පත්වෙලා ජිවිතේ කොම්ප්ලීට් කොරගන්නව.

හරියට රියැලිටි එකේදී සංසර්ගය කොරන්න බැරි අයිස්වර්යා එක්ක ෆැන්ටසි එකේදි රමනය කොරල සතුටු වෙන අවුරුදු දාසයේ කොල්ලෙක් වගේ.

ඉතිං මිත්රවරුනි බොලොග් ලිවිල්ලයි සොයං වින්දනෙයි එක වගේ නෙවෙයිද?

මේ දෙකෙන්ම කෙරෙන්නෙ එකම කාර්ය භාරය නෙවෙයිද?